In 2024 startten wij een onderzoek in Luanda om de bittere realiteit van armoede te begrijpen – en om gezinnen in extreme nood te vinden. We klopten aan bij verschillende gemeentes en wijkhuizen, verzamelden informatie en lieten onze contactgegevens achter.

Twee dagen later stopte onze telefoon niet meer met rinkelen. We werden gebeld om kinderen in weeshuizen te bezoeken. Wat we daar hoorden, brak ons hart. Verhalen van onvoorstelbare pijn: kinderen die alle vormen van fysieke mishandeling hadden doorstaan, op straat waren gevonden en door de politie daar waren gebracht. Maar het werd nog erger. Tussen de kinderen zaten ook dakloze zwangere vrouwen – die daar eigenlijk niet mochten zijn, maar nergens anders heen konden. Ze mochten tijdelijk blijven. Uit pure wanhoop.

De leidsters deden wat ze konden. Ze probeerden te koken – áls er eten was. Toen wij aankwamen, hoorden we dat de kinderen al twee dagen niets hadden gegeten.

We hoefden niet verder te zoeken. Het werk lag voor ons. Meteen.

We kochten grote boodschappen: voedsel en verzorgingsproducten voor ongeveer drie maanden. En omdat een van de zwangere vrouwen bijna moest bevallen, kochten we ook kraamzorgproducten. Want elk kind verdient een warme start. Elk mens verdient waardigheid.

Dit was geen onderzoek meer. Dit was een roep om hulp – en wij antwoorden.